تقریبا 10 روز پیش بود که برای باز دید از خانه ی ملت به تهران آمدیم. ابتدای ورودمان به تهران قرار شد در حرم ملکوتی امام راحل انقلاب اسلامی نماز صبح را به جا آوریم و بعد از طریق مترو به مجلس شورای اسلامی برویم.

اذان صبح را داده بودند و کم کم خورشید داشت شرق را طلایی میکرد... در محوطه قبله نما نبود از چند رهگذر پرسیدیم هر کدام در خیال خود بی خیال گذشتند...

یک مسله عجیب بود برام و اون هم جمعیت عظیمی بود که اطراف بودند اما همه ی آنها در خواب بودند.

آیا امام انقلاب نکرد که ما را از خواب غفلت بیدار کمد؟؟؟

چقدر ما مردم قدرشناس رهبر خود هستیم!!!

ما امام را برای روشنی راه خود میخواهیم یا برای خواب آسوده؟؟؟

حالا در سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) باید به آنهایی که در خواب هستند بگوییم بیداریم که امام (ره) این عظمت و بزرگواری را از بیداری خود دارد.

امروز اخبار از مراسم سالگرد در کشور های همسایه خبر هایی را پخش کرد. افسوس که ما فقط توانسته ایم در واحد های دانشگاهی فقط 3 از این اندیشه های محور ساز و آینده نگرانه را یاد بگیریم در حالی که این ادیشه ها امروزه در کشور های همسایه صادر شده است و ما خوابیم...

دوستم راست میگفت ما خواب نیستیم بلکه خود را به خواب زده ایم کی بیدار شویم خدا داند