گنجشک پر کلاغ پر حجازی پر...
اٍ اٍ حجازی که پر نداره باباش خبر نداره!!!
نه بابا حجازی پر داشت
گنجشک پر کلاغ پر عقاب پر...
عقاب که پر نداره ... چرا بابا عقاب مستطیل سبز ما پر داشت اما مدتی بود که نمیپرید و بلاخره پر پرواز گرفت و رفت تا جایی که کسی دستش نمیرسد!
در گذشت تمامی کسانی که امروز فوت کردند را تسلیت میگوییم!
امشب 90 به جای اینکه بگوید برای شادی روح ناصر فاتحه و صلوات میگفت: برای سلامتی روح .. آخه مگه روح سالم نیست؟ اینجاست که دیندار معلوم میشود!
بعضی ها آنقدر گریستند و زجه زدند که اگر پدرشان میمرد هم ناله نمیکردند! خدا صبر شان دهد!!!
در سرزمین من ناصر ها فراوان بودند!!! آنهایی توپ خانه آنها را گرفت نه توپ!
در سرزمین من ناصر های قهرمان زیاد هستند! آنها هم قهرمان هستند هم پهلوان! آنها به جای بازی در میدان سبز به میدان های جنگ شتاقتند تا امثال حجازی ها تفریح کنند سیگار بکشند و پول بگیرند! چرا یک آدم سیگاری انقدر سمبل ملی میشود اما شهدای شیمیایی ما نامی از آنها نمیماند؟ دود امثال ناصر ریشه های پهلوانان میهنم را شکست اما جماعتی برای سلامتی یشان پشت بیمارستان دعا نکرد؛ گریه نکرد؛ شیون نکشید ؛ و خبری نداد! امروز ناصر فردا علی و بعد ها ... بر اثر عشق خود میمیرند و محبوب میشوند اما پهلونان ما بر اثر عشق دیگران میمیرند و پا بر جا میمانند!
عشق به سیگار آنها را کشت یا عشق به میهن؟؟؟
من عقاب های سرزمین خود را به این مرغکان نمیفروشم!
یکی از دیگر اهالی کوچه غربت. او هم یک جانباز است. جانباز شیمیایی و اعصاب و روان!
منبع: خبرگزاری مهر
در دستانش سیگار نبود زخم یار بود! زخم رنج های شبانه...
چند ماه پیش مطلبی را دربارهء «جانباز شهید ناصر افشارپور» درج کردم، که مورد استقبال بازدیدکنندگان قرار گرفت. مهرماه امسال هم برای نخستین بار از جانبازی نام بردم که سالهای سال در غربت و تنهایی و به دور از خانواده اش رنج و محنت ناشی از جنگ را تحمّل کرد و مظلومانه به شهادت رسید: «جانباز شهید کامران جدّی نژاد» حتّی در سالروز شهادتش هم غریب و مظلوم بود...
ای کاش که این مطلب را ادامه می دادم و به «جانباز شهید ابراهیم صابری» نیز می پرداختم...
چند وقت پیش به طور خیلی اتّفاقی این اعلامیّهء ترحیم رو جایی دیدم؛ حتّی از ذکر عنوان «شهید» هم خودداری کرده بودند!!!:
باز هم بر حسب اتّفاق برادرش رو سر کار دیدم: «عارف انصاری»؛ چهره ای زجر کشیده و پر از درد و رنج، که به خوبی میشد ردّپایی از سالهای حماسه و مقاومت را در آن متجلّی دید. (از قضا پدرم رو هم شناخت!) کمی درباره ء برادر شهیدش برایم صحبت کرد، از خاطراتی که اکنون مثل یک فیلم از جلوی چشمانش رد میشوند...
نمیدونم چرا «شهادت یک جانباز» بازتاب مناسبی حداقل در رسانه های محلّی نداشت! شاید مسائل سیاسی اینجا هم دخیل شده بود! حتّی به مناسبت هم هیچ نام و یادی از «شهید عبدالمنعم انصاری» نشد!...
امیدوارم که مسؤرلین محترم «هفته نامهء اروند آبادان» لا اقل از این به بعد، کمی با رزمندگان و شهدای عزیز آبادان مهربان باشند!...
در خاتمه هم مطلبی قدیمی را از وبلاگ دوستم جانباز شیمیایی حاج علیرضا بختیاری نقل میکنم:
«...نمیدانم تا حالا توی مراسمهای بزرگداشت و یا یادواره افراد شرکت کرده اید یا نه؛ قطعاً توی آن مراسم مدعوین خوش سر و حال بوده اند، ولی جانبازان شیمیائی حتی توی مراسم خودشان هم حال خوشی ندارند...»
عکسها از: سایت جام جم
قسمت بالا از http://abadanman.persianblog.ir برداشته شده است
من عقاب های سرزمین خود را به این مرغکان نمیفروشم!
پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است
قهرمانان کشور من برزگ هستند اما کوچک بردیمشان تا این عقاب های بی پر اوج بگیرند و بزرگ نمایی کنند!!!
موضوع مطلب : = حرفهای خودمونی غیر حقوقی =
